Córka polaka - Adama Nowiny Boznańskiego i Francuzki Eugenii Mondan. Prawdopodobnie zainteresowanie i zapał do malarstwa Boznańska odziedziczyła po matce, która interesowała się sztuką i sama rysowała.
Nauki malarstwa pobierała u wybitnych polskich rysowników i malarzy (Antoniego Piotrowskiego, Kazimierza Pochwalskiego), później zaś w prywatnych, monachijskich szkołach.
Bardzo szybko zaczęła być doceniana w środowisku artystycznym i odnosić sukcesy. Na początku w Monachium, a później w Krakowie, gdzie zadebiutowała w krakowskim Towarzystwie Sztuk Pięknych.
Prezentowała swoje prace na wystawach w kraju, Europie i Stanach Zjednoczonych, m.in. w Berlinie (1892, 1893, 1913), Monachium (1893), Pradze, Londynie i Paryżu (1896), Carnegie Institute w Pittsburghu (1901, 1906, 1907, 1920-28), Wiedniu (1902, 1908), Amsterdamie (1912) i Wenecji (1910, 1914, 1938).
Została wielokrotnie uhonorowana nagrodami, m.in. złotym medalem na międzynarodowej wystawie w Monachium (1905), Francuską Legią Honorową (1912), Grand Prix na Wystawie Expo w Paryżu (1939) i orderem Polonia Restituta (1938).
Boznańska zadziwiała swoją dojrzałością, klarownością w poglądach i stanowczością co do technik malarskich, którymi się posługiwała.
Boznańska usamodzielniła się. Zaczęła wystawiać swe prace poza Monachium: w Warszawie, Berlinie i Wiedniu. Podróżowała, zazwyczaj w celach artystycznych. Jeździła do Wiednia gdzie w galerii cesarskiej kontemplowała z zachwytem obrazy Velazqueza.
Jej ukochanym kolorem stał się niepozorny, wydawałoby się wręcz „bezbarwny" — szary. Całe życie zgłębiała tajemnicę szarości i znalazła w niej niesłychane bogactwo odcieni i tonów: zimnych i ciepłych, zgrzebnych i wytwornych, wyciszonych i ekspansywnych. Artystka uczestniczyła w wielu wystawach, odwiedzała wystawy innych, lecz jedynym miejscem, gdzie czuła się u siebie była jej własna pracownia.
Była portrecistką, w każdym razie to portrety przyniosły jej największą sławę. Pracowała głównie w pracowni. Częstym motywem jej obrazów są wnętrza pracowni lub widoki z okna. Z czasem coraz częściej zamiast na płótnie, malowała na lekko zagruntowanej tekturze, dzięki czemu uzyskiwała matowość, która pozwalała jej na wyrafinowane efekty kolorystyczne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz